Przedwczesny wytrysk: Przyczyny, objawy i skuteczne metody leczenia

Czym jest przedwczesny wytrysk? Definicja i kryteria

Według międzynarodowych towarzystw medycznych, przedwczesny wytrysk diagnozuje się, gdy spełnione są trzy kluczowe kryteria:

1. Czas: Wytrysk występuje zawsze lub prawie zawsze przed penetracją lub w ciągu około 1 minuty od jej rozpoczęcia (w przypadku postaci pierwotnej).
2. Brak kontroli: Niemożność opóźnienia lub kontrolowania wytrysku.
3. Negatywne konsekwencje: Problem powoduje znaczny stres, frustrację, niepokój i/lub unikanie intymności seksualnej.

Wyróżnia się postać pierwotną (trwającą od początku życia seksualnego) i nabytą (pojawiającą się w późniejszym okresie).

Główne przyczyny – neurobiologia i psychika

Przyczyny neurobiologiczne:

U podłoża przedwczesnego wytrysku pierwotnego leżą czynniki wrodzone, takie jak nadwrażliwość receptorów dla serotoniny w mózgu, która odgrywa kluczową rolę w hamowaniu odruchu ejakulacji.

Przyczyny psychologiczne i nabyte:

• Lęk i stres: Zwłaszcza lęk przed niepowodzeniem w sferze seksualnej.
• Depresja.
• Problemy w związku.
• Zaburzenia erekcji: Mężczyźni z problemami z erekcją mogą podświadomie przyspieszać wytrysk z obawy przed utratą wzwodu.
• Zapalenie prostaty lub zaburzenia hormonalne (rzadko).

🚨 KIEDY DO SEJSMOLOGA LUB UROLOGA? Diagnostyka

Diagnostyką i leczeniem zaburzeń seksualnych zajmuje się lekarz seksuolog lub urolog. Podstawą jest szczegółowy wywiad medyczny i seksualny. Ważne jest ustalenie czasu trwania stosunku, poczucia kontroli oraz wpływu problemu na samopoczucie i relację. Lekarz może zlecić badania w celu wykluczenia przyczyn organicznych, np. hormonalnych.

Metody leczenia – od technik behawioralnych po leki

Leczenie jest wielokierunkowe i często łączy różne metody.

Techniki behawioralne (trening):

Ich celem jest nauka rozpoznawania momentu zbliżającego się wytrysku i jego świadomego hamowania. Wymagają cierpliwości i współpracy partnerki.

• Technika "start-stop": Polega na przerwaniu stymulacji tuż przed osiągnięciem orgazmu i wznowieniu jej po opadnięciu podniecenia.
• Technika ucisku ("squeeze"): Podobna do poprzedniej, ale w momencie "zatrzymania" partnerka mocno uciska żołądź prącia, co hamuje odruch.

Farmakoterapia:

• Leki z grupy SSRI: Leki przeciwdepresyjne, których "skutkiem ubocznym" jest opóźnienie orgazmu. Jedynym lekiem zarejestrowanym specyficznie do leczenia PE jest dapoksetyna.
• Leki do stosowania miejscowego: Kremy lub spraye zawierające środki znieczulające (lidokaina, prylokaina), które zmniejszają wrażliwość prącia.
• Leki na zaburzenia erekcji (inhibitory PDE5): Pomocne u pacjentów, u których PE współistnieje z problemami ze wzwodem.

Nowości naukowe w seksuologii

Współczesne badania skupiają się na lepszym zrozumieniu neurobiologicznych mechanizmów kontroli ejakulacji, co w przyszłości może zaowocować nowymi, bardziej celowanymi lekami. Duży nacisk kładzie się również na terapię skojarzoną, łączącą farmakoterapię (która daje szybki efekt i "przełamuje" błędne koło lęku) z psychoterapią i treningiem behawioralnym (które dają trwałe rezultaty). Coraz większą rolę odgrywa również psychoterapia par, która pomaga radzić sobie z wpływem problemu na relację.

FAQ – Najczęściej zadawane pytania